Immunoterapia i immunosupresja to dwie różne strategie terapeutyczne, które mają odmienne cele i mechanizmy działania, mimo że obie dotyczą regulacji układu odpornościowego. Immunoterapia polega na stymulacji lub wzmacnianiu odpowiedzi immunologicznej, natomiast immunosupresja ma na celu osłabienie lub zahamowanie odpowiedzi immunologicznej. Te dwie metody znajdują zastosowanie w różnych kontekstach medycznych i chorobach.

Immunoterapia jest stosowana głównie w leczeniu nowotworów oraz chorób zakaźnych. Jej celem jest aktywacja i wzmacnianie układu odpornościowego, aby mógł skuteczniej zwalczać patogeny lub komórki nowotworowe. Przykładami immunoterapii są szczepienia, które przygotowują układ odpornościowy do obrony przed konkretnymi infekcjami, oraz terapie onkologiczne, takie jak inhibitory punktów kontrolnych (np. leki blokujące PD-1/PD-L1 lub CTLA-4) oraz terapie CAR-T, w których modyfikowane genetycznie limfocyty T są wykorzystywane do zwalczania komórek rakowych. Immunoterapia może również obejmować stosowanie cytokin, takich jak interleukiny czy interferony, które stymulują odpowiedź immunologiczną.

Z kolei immunosupresja jest techniką używaną przede wszystkim w transplantologii oraz leczeniu chorób autoimmunologicznych. Jej celem jest hamowanie nadmiernej lub niewłaściwej aktywności układu odpornościowego, która mogłaby prowadzić do odrzutu przeszczepionych organów lub uszkodzenia własnych tkanek. Leki immunosupresyjne, takie jak cyklosporyna, takrolimus, azatiopryna i kortykosteroidy, działają na różne etapy odpowiedzi immunologicznej, tłumiąc aktywację i proliferację limfocytów, produkcję cytokin oraz inne procesy kluczowe dla funkcji odpornościowych. W kontekście chorób autoimmunologicznych immunosupresja pomaga kontrolować stany zapalne i zmniejsza uszkodzenia tkanek spowodowane autoagresją.

Różnice między immunoterapią a immunosupresją są zatem fundamentalne i wynikają z ich odmiennych celów terapeutycznych. Immunoterapia dąży do zwiększenia aktywności układu odpornościowego w celu zwalczania chorób, podczas gdy immunosupresja ma na celu ograniczenie aktywności układu odpornościowego w celu zapobiegania jego destrukcyjnym skutkom. Te różnice determinują również potencjalne skutki uboczne tych terapii. Immunoterapia może prowadzić do nadmiernej aktywacji układu odpornościowego i związanych z tym powikłań, takich jak autoimmunologiczne reakcje lub stany zapalne. Immunosupresja natomiast zwiększa ryzyko infekcji i nowotworów z powodu osłabionej zdolności organizmu do zwalczania patogenów i eliminacji komórek nowotworowych.

W praktyce medycznej obie strategie są niezwykle ważne i niejednokrotnie stosowane w połączeniu z innymi metodami leczenia, aby osiągnąć optymalne rezultaty terapeutyczne.